Jarenlang heb ik me onzeker gevoeld. En wat had ik daar een hekel aan. Ik wilde het liefst dat het zo snel mogelijk wegging. Probeerde het te verstoppen, het niet te voelen, het weg te duwen. Het kwam alleen maar sterker terug of het werd gewoon toch gezien.
Pas het moment dat ik het ging aanvaarden, stopte met het weg te duwen. Het moment dat ik het ging erkenen, dat was het moment dat het minder werd. Eigenlijk pas toen het van mij niet meer weg hoefde, ging het weg.
Wat een frustrerende les, maar wat fijn om ‘m uiteindelijk te leren. Het geldt eigenlijk voor alle gevoelens, als ik ze erken zitten ze me veel minder in de weg, dan wanneer ik ze niet wil hebben. Sterker nog, ik kan gaan voelen wat eronder zit en nog dieper mezelf leren kennen en me bevrijden van belemmerende patronen.
Toen ik mijn onzekerheid ging erkennen, ging ik ook zien op welke momenten ik onzeker werd. De momenten dat ik het gevoel kreeg dat ik aan verwachtingen moest voldoen of dat ik het gevoel kreeg dat ik anders hoorde te zijn dan ik ben. Doordat ik dacht dat hoe ik was niet goed was en het anders moest zijn, wist ik niet goed hoe ik me moest gedragen, daar begon de onzekerheid. Het moment dat ik kon gaan helen wat er onder de onzekerheid zat, werd ik pas echt sterker en zekerder van mezelf.
Inmiddels zie ik onzekerheid als een signaal dat ik in een oud patroon schiet en kan ik sneller de pijn die er onder zit helen zonder te blijven hangen in het onzekere gevoel. Ik vind onzeker zijn nu ook niet meer zo erg. Ik kan nu zelfs genieten van de onzekerheid van iets nieuws uitproberen en niet weten wat er uit gaat komen. Nu het me niet meer zo diep raakt, kan ik ervan genieten.
Dus erken je gevoel, ontdek op welke momenten je dit gevoel krijgt, heel wat er onder zit en speel er vervolgens mee!